سوالات متداول
بتن مادهای کامپوزیتی است که از سیمان، آب، مصالح سنگی (شن و ماسه) و افزودنیها تشکیل شده و پس از گیرش سخت میشود.
بتن معمولی فقط شامل ترکیبات پایه است، در حالی که بتن مسلح دارای میلگرد یا الیاف فلزی برای افزایش مقاومت کششی است.
سیمان به عنوان ماده چسبنده عمل میکند و مصالح سنگی را به یکدیگر متصل میکند.
آب واکنش هیدراتاسیون را با سیمان آغاز میکند که منجر به سخت شدن و ایجاد استحکام بتن میشود.
نسبت بالای آب به سیمان باعث کاهش مقاومت و دوام بتن میشود، در حالی که نسبت کم ممکن است کارایی را کاهش دهد.
عملآوری فرآیندی است که برای حفظ رطوبت و دمای مناسب بتن در مدت گیرش انجام میشود تا از ترکخوردگی و کاهش مقاومت جلوگیری شود.
کیفیت مصالح، نسبت آب به سیمان، عملآوری، دما و افزودنیها بر مقاومت بتن تأثیر دارند.
افزودنیها برای بهبود کارایی، افزایش مقاومت، تسریع یا تأخیر گیرش، و افزایش دوام بتن استفاده میشوند.
با استفاده از مواد افزودنی مناسب، کاهش نفوذپذیری و اجرای عملآوری صحیح.
بتنی است که بدون نیاز به لرزش در قالب جاری میشود و به دلیل خواص رئولوژیکی ویژه کارایی بالایی دارد.
به دلایلی مانند انقباض، تغییرات دما، بارگذاری زیاد یا کیفیت پایین مصالح.
بتنی با وزن کمتر از بتن معمولی که در ساخت سازههای سبک یا کاهش بار مرده استفاده میشود.
نوعی بتن که با استفاده از الیاف نوری قابلیت انتقال نور دارد و در معماری مدرن کاربرد دارد.
بتنی است با مقاومت فشاری بیشتر از 50 مگاپاسکال که برای سازههای بلند و خاص استفاده میشود.
بتن در برابر کشش ضعیف است و میلگرد مقاومت کششی سازه را افزایش میدهد.
با استفاده از عملآوری مناسب، افزودنیهای ضد انقباض و کنترل دما در زمان گیرش.
آزمونهای مقاومت فشاری، کارایی (اسلامپ)، نفوذپذیری و چکش اشمیت.
سرما گیرش بتن را کند میکند؛ استفاده از افزودنیهای ضد یخ و حفظ دما با پوشش مناسب کمک میکند.
بتنی است که از خرد کردن بتن قدیمی ساخته میشود و در پروژههای پایدار و کمهزینه استفاده میشود.
زیرا شرایط محیطی، خشک شدن سریع یا دما میتوانند مقاومت بتن را کاهش دهند.